10. when I dream, I dream of you

Czas mijał nieubłaganie. Pory roku zmieniły się po raz kolejny.

On nie potrafił już wyobrazić sobie życia bez tej kobiety, choć jeszcze o tym nie wiedział. Na razie dzwonił do niej każdego ranka, by zapytać jak spała i wspólnie wypić kawę. Wypatrywał blond głowy na meczach. Jedzone w jej towarzystwie obiady smakowały mu bardziej niż inne. Jego syn też ją lubił. Lubił ją, bo kiedyś bawiła się z nim w Indian, a teraz dostrzegła jako pierwsza, że jest już za duży na tapetę w misie. Świetnie się bawili malując wspólnie nowy, dorosły pokój dla chłopca. Lubił ją, bo dała mu na szóste urodziny wymarzony prezent, prawdziwego pieska. Lubił ją, bo przytuliła go mocno, gdy powiedział, że już nie pamięta mamy. Lubił ją, bo później znalazła album ze zdjęciami i nakłoniła tatę do wspomnień. Pomogła mu na nowo poznać mamę. I razem poszli do sklepu kupić elegancki strój na rozpoczęcie jego pierwszego roku szkolnego.

Spotykali się niemal codziennie. Wprowadziła trochę życia do jego pustego domu kupując kolorowe obrusy i kilka roślin. Wprowadziła światło do jego życia swoim uśmiechem i radością. Czy go kochała? Tak, choć najpierw pokochała jego syna. Małego, smutnego chłopca. Chciała za wszelką cenę wypędzić smutek z jego brązowych oczu. Tatę pokochała później, choć wiedziała, że to miłość beznadziejna. Widziała przecież z jaką tęsknotą patrzy na jej zdjęcie wciąż stojące na kominku. Wiedziała, że jej rzeczy nadal leżą w szafie. Wiedziała, że on regularnie ściera kurz z biżuterii i flakoników perfum stojących w nieładzie na toaletce, tak, jak je zostawiła tamtego dnia. Wiedziała, że taka miłość zdarza się tylko raz w życiu. Miała jednak nadzieję na inną miłość. Dojrzałą i stateczną. Być może trochę z rozsądku. Nie ważne jaką. Byle tylko pokochał...

Jej przyjaciółka polubiła tą kobietę. Cieszyła się, kiedy spotykała ją w ich domu, bo oni byli wówczas radośni. Widziała, że troszczy się o nich. Widziała, jak mimo protestów wiązała dokładnie szalik na szyi chłopca, gdy szli razem na sanki. Widziała, jak rzuca ukradkowe spojrzenia w jego stronę. Widziała, jak ściska kciuki do białości dopingując go na meczach. Dostrzegła, że ta kobieta kocha ich obu. Tamtego dnia przytuliła ją i szepnęła, żeby była cierpliwa. Że musi dać im czas. Że jest po jej stronie. Tuliła i pozwoliła, by łzy same wyschły na twarzy kobiety.

Jej matka też polubiła tą kobietę. Za to, że wychodziła z pokoju pozwalając pobyć babci z wnukiem. Za to, że się nie narzucała. Za to, że nie usuwała z jego domu pamiątek po jej córce. Za to, że zabierała na cmentarz jej wnuka, kiedy tylko chciał porozmawiać z mamą. Rozumiała, choć on jeszcze tego nie dostrzegał, że kiedyś w tym domu zamieszka nowa kobieta. Cieszyła się, że będzie to ta kobieta.

A ona? Ona była rozdarta. Nienawidziła tej kobiety za to, że on rzadziej odwiedzał ją na cmentarzu, a jak już przyszedł, to opowiadał o niej. Była też wdzięczna tej kobiecie, bo dzięki niej jej mężczyźni częściej się uśmiechali. Dzięki niej ona cierpiała trochę mniej.