4. and my love will never die

Nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Dlaczego jej matka zabrała do siebie jej syna? Dlaczego on nie protestował? Dlaczego nic nie zrobił? Dlaczego go nie było? Dlaczego to babcia musiała wytłumaczyć wnukowi, że mama już nie wróci? 

Musiała się dowiedzieć. Musiała go znaleźć.

Nie było to łatwe zadanie. 

Nie było go już w domu. Nie było go w klubie. Nie pojechał do najlepszego przyjaciela. Przedszkole było puste. Nie wiedziała gdzie może być, postanowiła wrócić do syna. 

Wróciła i patrzyła na jego rozpacz. Chłopiec nie rozumiał co się stało. Nie rozumiał dlaczego jest u babci zamiast wrócić do domu. Nie rozumiał dlaczego nie ma z nim rodziców. Babcia mówiła, że mama odeszła, ale co to znaczy? Płakał skulony na łóżku w pokoju, w którym czasem spał, kiedy przyjeżdżał na krótkie wakacje do babci. Był sam, a ona nie mogła go nawet dotknąć...

Usłyszała przytłumione krzyki. Na parterze jej matka kłóciła się z jej ukochanym. Nie wierzyła, w to, co słyszała.

- Gdzie jest moje dziecko?

- Twoje dziecko? Możesz to udowodnić? Według dokumentów mój wnuk nie ma ojca i do czasu rozprawy został oddany pod moją opiekę.

- Jak możesz? Dziś zginęła twoja córka, mama twojego wnuka, a ty chcesz odebrać mu też tatę? Kim ty jesteś?

- Jestem jego babcią. Chcę dla niego jak najlepiej, a ty nie nadajesz się na ojca. Odejdź albo wezwę policję. 

- Tatuś? - usłyszeli wystraszony głos dobiegający ze schodów.

Jej matka westchnęła zrezygnowana i pokazała, żeby wszedł do środka.
- Bądź rozsądny - szepnęła, gdy ją mijał.
Spojrzał na nią groźnie,  ale nic nie powiedział. To nie był dobry moment na kłótnie. Przetarł zmęczone oczy. To najgorszy dzień jego życia. Wrócił z treningu i nie zastał w domu jej i syna. Powinni już być i szykować posiłek. Zawsze tak było... Dzwonił do niej, ale nie odbierała. Przedszkole było już zamknięte. Przerażony zaczął dzwonić do szpitali. Również niczego się nie dowiedział. W końcu uzyskał odpowiedź od pewnego gburowatego policjanta i była to najgorsza z możliwych odpowiedzi. Od niego dowiedział się też, że dziecko powinno być z kimś z najbliższej rodziny zmarłej. Tak znalazł się w domu jej matki. Nie spodziewał się, że będzie mu utrudniała kontakt z synem!
Chłopiec patrzył na niego czerwonymi od płaczu oczami. Miał takie same oczy jak ona... Mężczyzna przykucnął i mocno przytulił syna szepcząc mu uspokajające słowa. Miał łzy w oczach, ale wiedział, że nie może teraz płakać. Musi udawać. Dla dziecka.
- Kochanie, zostaniesz przez kilka dni u babci, dobrze?
Później spokojnie tłumaczył synkowi, że bardzo go kocha, ale na razie musi tu zostać. Mówił spokojnie, choć w środku w nim wrzało. Mówił, że mama odeszła, ale zawsze będzie blisko, zawsze będzie czuwała nad swoim małym synkiem. Długo tulił chłopca całując po głowie. Położył go do łóżka i czekał aż zaśnie zmęczony płaczem. W końcu musiał odejść. Tego dnia nie miał szansy wygrać. Wszystko to przez jej błąd. Przez jedno niedopatrzenie...

Wówczas po raz pierwszy zadała sobie pytanie - czy to jest piekło?

Chętnych zapraszam na nowość - kilka spotkań 

Będzie lżej, choć nie lekko. Nie potrafię pisać lekkich opowiadań ;)
No i będzie bohater. ale jeszcze nie ten, o którego ostatnio pytałam. Tego wybrałam sama, bo inny by nie pasował :)