12. I had to let you go to the setting sun

Tamtego dnia jedli obiad we trójkę. On, jego syn i kobieta, którą pokochał. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie pytanie zadane przez syna jedzącego buraczki:

- Czy mogę mówić do ciebie "mamo"?

On zamarł z nabitym na widelec kawałkiem mięsa zawieszonym w połowie drogi do ust. Syn wpatrywał się w nią z wyczekiwaniem. Zapadła głucha cisza, którą przerwała ona mówiąc z delikatnym uśmiechem i ściskając lekko dłoń dziecka:

- Kochanie, bardzo bym chciała, żebyś tak do mnie mówił, ale musisz pamiętać, że nie jestem twoją mamą. Twoja mama nie żyje, a ja nie chcę i nie mogę zająć jej miejsca. Chciałabym być dla ciebie najlepszą przyjaciółką. Chciałabym, żebyś zwracał się do mnie z każdym swoim problemem i radością. Chciałabym być dla ciebie kimś podobnym do mamy. Jeśli twój tata się zgodzi, możesz tak do mnie mówić.

Tata uśmiechnął się do syna i powiedział, że skoro ona nie ma nic przeciwko, to on nie może protestować.

Później, gdy sprzątali po obiedzie, a syn bawił się w swoim pokoju, on podszedł do niej i ją przytulił. Nigdy wcześniej tego nie robił. Kobieta początkowo zamarła, jednak po chwili wtuliła się w niego rozkoszując się nieoczekiwaną przyjemnością. 

- Dziękuję - powiedział głaszcząc lekko jej włosy.

Kobieta wtuliła się mocniej odurzona jego zapachem. 

- Za co? - wyszeptała mu w obojczyk.

- Za to, że kiedyś poszłaś ze mną na kawę. Za to, że jesteś z nami. Za to, że pozwoliłaś nam uwierzyć, że jutro będzie piękniejsze niż wczoraj.

Odsunął się i podniósł delikatnie jej podbródek. Patrząc jej w oczy zbliżał się powoli, by w końcu musnąć lekko jej usta. Nie protestowała, nie odsunęła się, więc ponowił pocałunek. Tym razem kobieta objęła rękoma jego szyję i oddała pieszczotę. Już nie był delikatny. Wplótł palce w jej włosy i przyciągnął ją jeszcze bliżej, wpijając się zachłannie w usta. 

- Kocham cię - wysapał, gdy w końcu się od siebie oderwali.

Kobieta odpowiedziała najpiękniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widział oraz słowami:

- Ja ciebie też kocham.

Byli szczęśliwi. Usiedli razem objęci i milczeli. Tak po prostu.

Ona także się uśmiechała. Cieszyła się, bo wiedziała, że ta kobieta nie będzie chciała, by on zapomniał. Że stworzyła dla siebie nowe miejsce w ich życiu. Nie rywalizowała z przeszłością, pozwoliła jej trwać gdzieś głęboko w ich sercach. Obie przecież wiedziały, że nie stanowią dla siebie zagrożenia i mają jeden wspólny cel - szczęście ukochanych mężczyzn. Tego dnia polubiła tą kobietę. Zaczęła nawet myśleć, że może to już nie jest piekło.


Czy Wy też macie wrażenie, że publikujecie dla duchów? Wejść ogrom, komentarzy kilka. Nie oczekuję chwalenia, nie o to chodzi. Po prostu lubię wiedzieć, że "ktoś" czyta. Trochę to zniechęcające. 
Aha, to jeszcze nie jest koniec ;)